خجسته باد اول ماه مه، روز جهانی کارگر

رفقای کارگر
در آستانه اول ماه مه، روز جهانی کارگر قرار گرفته ایم. در این روز، ارتش جهانی کار، نیروی متحد وهمبسته خود را در مقابل دنیای ستم واستثمار سرمایه داری به نمایش می گذارد.
اول ماه مه، نماد اتحاد وهمبستگی بین المللی کارگران در مبارزه جهانی علیه سرمایه است. این همبستگی، ضرورتی ست برخاسته از هستی و موجودیت طبقاتی کارگران تمام کشورهای جهان. کارگران در سراسر جهان تحت ستم طبقه ای واحد، به نام سرمایه دار قرار دارند. شکل استثمار کارگران که همانا استثمار سرمایه داری ست، واحد است. شرایط زندگی مشترک ودشمن مشترک دارند. از این رو منافع واهداف شان در تمام کشورهای جهان، واحد و مشترک است.
در روند آگاهی طبقاتی به این اشتراک در منافع و اهداف است که کارگران جهان از مدت ها پیش، دریافتند که پیروزی آنها در مبارزه علیه سرمایه که خود، یک نیروی بین المللی ست، نیازمند تلاش، اتحاد وهمبستگی پرولترهای سراسر جهان است. برپائی سازمان های بین المللی کارگری، متشکل از سازمان های سیاسی و صنفی طبقه کارگر، عالی ترین تجسم درک آگاهانه این همبستگی ، تلاش و مبارزه مشترک از سوی کارگران تمام کشورهای جهان بوده است.
اول ماه مه، نمادی ست از این واقعیت که کارگران تمام کشورهای جهان، یک پیکر واحداند و در این روز با دست کشیدن از کار، راه هپیمائی، تظاهرات، گردهم آئی، جشن وسرور، قدرت عظیم خود را با اتحاد و همبستگی جهانی به نمایش می گذارند.
طبقه کارگر ایران نیز که گردانی از ارتش جهانی کار و جزئی جدائی ناپذیر از پیکر واحد پرولتاریای جهانی ست، در اول ماه مه، با دست کشیدن از کار، همبستگی خود را با کارگران تمام کشورهای جهان در مبارزه علیه سرمایه و برای ایجاد یک جامعه کمونیستی، متشکل از انسان های آزاد و برابر، جامعه ای رها شده از هرگونه ستم و استثمار نشان می دهد. به رغم تمام موانع و محدودیت هائی که طبقه سرمایه دار حاکم بر ایران و دولت مذهبی پاسدار منافع آن، برسر راه این مبارزه طبقه کارگر پدید آورده اند، اما مبارزه کارگران به ویژه در سال های اخیر، وسعت گرفته، اتحاد وهمبستگی در صفوف آنها رشد کرده و سطح آگاهی طبقاتی‌شان ارتقاء یافته است. درفاصله یک سالی که از اول ماه مه سال گذشته تا به امروز گذشته است، کارگران در صدها مورد به اشکال علنی مبارزه، اعتصاب، راهپیمائی وتظاهرات، تجمعات اعتراضی در مقابل مراکز دولتی، مسدود کردن جاده ها وخیابان ها، اشغال کارخانه ها روی آورده اند و در بسیاری موارد، با نیروهای سرکوبگر پلیس جمهوری اسلامی درگیر شده اند. گاه تعداد کارگرانی که دراین مبارزات شرکت داشته اند، از نمونه نیشکر هفته تپه وکارخانه های لاستیک سازی به چند هزار رسیده است. این واقعیتی ست که در اغلب موارد، این مبارزات در اعتراض به پرداخت نشدن به موقع دستمزد و مزایای کارگران رخ داده اند. اما این تمام واقعیت نیست. ارتقاء روحیه مبارزه جوئی، آگاهی وهمبستگی، وجه دیگری از مبارزات کارگران است. بخش بزرگی از این مبارزات، ایستادگی ومقابله کارگران در مقابل اخراج است. رشد روزافزون روحیه اعتراضی ومبارزه جوئی کارگران را در این واقعیت می توان دید که اجازه نمی دهند، دولت و سرمایه داران به سادگی آنها را اخراج کنند. تازه ترین نمونه این مقاومت را درمبارزه و ایستادگی کارگران ایران صدرا وکیان تایر دیده ایم. مبارزت کنونی چندین هزار کارگر نیشکر هفت تپه نیز، از چنین سرشتی برخوردار است. دولت در تلاش است، با توسل به انواع و اقسام فشارها به کارگران نیشکر هفت تپه، شرایط را برای اخراج کارگران آماده سازد، کارگران نیز با مبارزه خود، این تلاش رژیم را خنثا ساخته اند.
جمهوری اسلامی در طول یک سال گذشته تلاش نمود با تشدید اقدامات سرکوبگرانه ، گسیل واحدهای پلیس ضد شورش به مقابله با کارگران، تهدید، دستگیری وحبس، مبارزات کارگران را مهار کند، اما نتیجه ای از این کار نگرفته است. بالعکس، روحیه اعتراضی، رزمندگی ومبارزه جوئی در صفوف کارگران رشد کرده ، مبارزات ادامه یافته و همبستگی وآگاهی کارگران ارتقاء یافته است. آنچه که به عنوان محرک نیرومندی برای گسترش مبارزات کارگری عمل کرده است، نیازهای مبرم اقتصادی وسیاسی ست. برکسی پوشیده نیست که وضعیت مادی ومعیشتی کارگران تا به آن حد وخیم است که قادرنیستند حتا با اضافه کاری های روزانه، حداقل معاش خانواده خود را تامین کنند. رشد افسار گسیخته نرخ تورم، مدام دستمزد واقعی کارگران را کاهش داده و منجر به تنزل هولناک سطح معیشت توده های وسیع کارگر شده است. بنابراین یکی از مطالبات مهم کارگران افزایش دستمزد بوده وهست. اما در شرایطی که رژیم اختناق و سرکوب حاکم، کارگران را از هرگونه آزادی سیاسی و داشتن تشکل های مسقل و سراسری محروم کرده است، تلاش و مبارزه کارگران واحدهای جداگانه برای افزایش دستمزد، اغلب با مقاومت سرمایه داران و سرکوب پلیسی دولت رو به رو شده است. کارگران در جریان مبارزه خود دریافته اند که بدون ایجاد تشکل های مستقل و قدرتمند، نمی توانند حتا درچارچوب نظم موجود، یک بهبود نسبی در وضعیت معیشتی خود پدید آوردند. از این رو، تلاش کارگران برای ایجاد تشکل های مستقل ، به رغم اقدامات سرکوبگرانه رژیم جمهوری اسلامی تشدید شده است. بنابراین آزادی ایجاد تشکل های مستقل کارگری و افزایش دستمزد دوخواست محوری سیاسی واقتصادی طبقه کارگر ایران در لحظه کنونی ست که در سرلوحه مطالبات کارگران در مراسم اول ماه مه امسال نیزجای خواهند گرفت.
مبارزه کارگران ایران، برای افزایش دستمزد وبهبود شرایط معیشتی، با مبارزه برای آزادی تشکل مرتبط شده است، اما هرگز نباید پنداشت که مبارزه کارگران برای ایجاد تشکل های مستقل از دولت، آن گونه که رفرمیست ها ادعا می کنند، به این معناست که دولت استبدادی جمهوری اسلامی درنتیجه این مبارزه، رسماً و قانوناً، آزادی تشکل های مستقل کارگری را خواهد پذیرفت. چرا که آزادی تشکل، همان گونه که تجربه تا به امروزنشان داده است، جزئی جدائی ناپذیر از آزادی های سیاسی و حقوق دمکراتیک مردم است. هنگامی که کارگران بتوانند آزادانه تشکل های خود را ایجاد کنند، در آن صورت توده های وسیع مردم ایران به آزادی سیاسی دست یافته اند و زمانی که این آزادی وجود داشته باشد، دیگر دولت استبدادی مذهبی جمهوری اسلامی وجود نخواهد داشت.
رفقای کارگر!
به رغم حاکمیت رژیم سرکوب واختناق در ایران، با تمام قدرت وامکانات، برای برگزاری باشکوه تر مراسم اول ماه مه، حول شعار های آزادی تشکل وافزایش دستمزد، تلاش کنیم و به هر شکل ممکن، همبستگی عملی و علنی خود را با کارگران تمام کشورهای جهان نشان دهیم.
رفقای کارگر!
سازمان فدائیان (اقلیت) فرارسیدن اول ماه مه، روز همبستگی بین المللی کارگران تمام کشورهای جهان را تبریک می گوید وبار دیگر بر تشدید مبارزه برای سرنگونی جمهوری اسلامی، استقرار فوری حکومت شورائی کارگران و زحمتکشان وگذار به سوسیالیسم که تنها راه نجات بشریت ستمدیده است، تاکید می ورزد.
زنده باد همبستگی بین المللی کارگران
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی- برقرار باد حکومت شورائی
نابود باد نظام سرمایه داری
زنده باد آزادی- زنده باد سوسالیسم
سازمان فدائیان (اقلیت)
اردیبهشت ١۳٨۷

www.fadaian-minority.org نشانی ما روی اینترنت:
info@fadaian-minority.org آدرس الکترونیکی ما