اول ماه مه، روز اعتراض کارگری علیه نظم موجود
اول ماه مه، روزجهانی کارگر فرا می رسد. اول ماه مه، روز اتحاد وهمبستگی بین المللی کارگران و روز تجلی اراده واحد پرولتاریای تمام کشورها، برای برانداختن نظام سرمایه داری و نابودی هرگونه تبعیض ونابرابری واستثمار است. دراول ماه مه، میلیون ها کارگر در سراسر جهان، بابرپائی میتینگ وانجام تظاهرات وراه پیمائی، همبستگی طبقاتی خود را در برابر دنیای ستم و سرمایه به نمایش می گذارند و یک بار دیگر به سرمایه داران ومرتجعین در سراسر جهان اعلام می دارند که تا براندازی نظام سرمایه داری وایجاد نظم نوین سوسیالیستی از پای نخواهند نشست.
طبقه کارگر ایران نیزکه گردانی از ارتش بین المللی کارگران است، هدفی جدا از کارگران جهان یعنی مبارزه برای نابودی نظام سرمایه داری وایجاد نظمی نوین و سوسیالیستی ندارد.
طبقه کارگر ایران در حالی به استقبال اول ماه مه می رود که طبقه سرمایه دار و رژیم سیاسی پاسدار منافع این طبقه بر تعرضات خود علیه طبقه کارگر وسطح معیشت کارگران بیش از پیش افزوده اند وباگسترش اختناق سیاسی وتشدیداقدامات سرکوب گرانه علیه طبقه کارگر،بی حقوقی کارگران را تشدید نموده اند.
اکثریت قریب به اتفاق کارگران وخانوارهای کارگری، از لحاظ اقتصادی و معیشتی در شرایط بسیار وخیم و دشواری به سر می برند وقادر نیستند نیازهای ضروری وحتاخوردوخوراک یک زندگی متوسط ومعمولی را تامین کنند.
میزان حداقل دستمزدهای کارگری، امسال نیز مانند چند سال گذشته در زیر خط فقر تعیین شد. درحالی که خط فقر در سال ٨۶ رقمی حدود ۶٠٠ هزار تومان بوده است، حداقل دستمزد کارگران مشمول قانون کار، ماهانه ٢١٩۶٠٠ تومان برای سال ٨۷ تعیین شد.
روشن است که این مبلغ، حتا برای اجاره مسکن کارگری هم کفایت نمی کند، چه رسد به آن که پاسخگوی کلیه هزینه ها و نیازهای یک خانوار کارگری باشد. هنوز مرکب مصوبه شورای عالی کار مبنی بر افزایش حد اقل دستمزدها خشک نشده بود که افسارگسیختگی نرخ تورم ، مبالغ افزوده شده بر دستمزدهای کارگری را خنثاساخت. موج جدید گرانی که از اواخر سال گذشته آغاز گردید و همچنان ادامه دارد، افزایش دستمزدهای اسمی را به کلی خنثا ساخته وهمزمان، روند نزولی دستمزدهای واقعی وقدرت خرید کارگری را شدت بخشیده است.
بایددرنظرداشت که اکثریت کارگران ایران ازشمول قانون کارخارج می باشندوبنابراین افزایش میزان حداقل دستمزدنیزشامل حال آن هانمی شود.فقر و تنگدستی وگرسنگی در میان کارگران و خانوارهای کارگری، بیش از پیش تشدید شده وگسترش یافته است. کارگران نه فقط قادر به تامین نیازهای ضروری زندگی نمی باشند و روز به روز فقیرتر می شوند، بلکه تحمیل قراردادهای موقت و سفید امضا، هرگونه ضمانت شغلی و چشم انداز ادامه کاری را از آنها سلب نموده واکثریت بسیار بزرگی از کارگران، همواره در معرض اخراج و بیکاری قرار گرفته اند. تداوم و گسترش خصوصی سازی ها، بیکار سازی وسیع کارگران را در پی داشته است و انبوه عظیمی از کارگران، در اثر اجرای این سیاست، به صف میلیون ها بیکار که هیچ گونه ممر درآمدی ندارند، پیوسته اند. در یک کلام طبقه سرمایه دار و دولت حامی این طبقه، از همه سو طبقه کارگر را تحت فشار گذاشته و بر شدت کار واستثمار وحشیانه کارگران افزوده اند.
این تعرضات مهلک و فزاینده به سطح معیشت کارگری، برای تشدید استثمار طبقه کارگر، با تعرضات وحشیانه دیگری در عرصه سیاسی واجتماعی نیز همراه بوده است. طبقه سرمایه دار ودولت حامی این طبقه که از آگاهی وتشکل کارگران وحشت دارند، آشکارا بر اقدامات سرکوبگرانه خود علیه کارگران و جنبش کارگری افزوده اند. اخراج و بازداشت کارگران آگاه، تهدید و ضرب و شتم، شلاق و زندان واعمال یک رشته فشارهای ممتد روحی و روانی علیه فعالان کارگری و کارگران پیشرو،یورش به تشکل هاوجمع های کارگری به قصدقلع وقمع آنها، بیانگر بخشی از تعرضات سازمان یافته طبقه سرمایه دار علیه جنبش کارگری و برای جلوگیری از تشکل یابی طبقه کارگر می باشد.
اگرچه طبقه حاکم، کارگران ایران را از حق ایجاد تشکل های طبقاتی خود محروم ساخته است و تلاشش این است که با تشدید ارعاب و سرکوب، کارگران را از متشکل شدن باز دارد، اما کارگران ایران نیز، سال هاست که نه تنها به ضرورت، اهمیت ونقش تشکیلات ومبارزۀ متشکل برای دست یابی به مطالبات خود وبرای پیشبرد مبارزه طبقاتی وقوف یافته اند، بلکه عملا نیز در این مسیر گام نهاده و مدت هاست که درگیر ایجاد چنین تشکل هائی شده اند.این ، اززمره حقوق اولیه ودموکراتیک کارگران است که بطورآزادنه تشکل ایجادکنندوخودرادرآن متشکل سازند. در همین راستا، تلاش آگاهانۀ کارگران پیشرو و فعالان کارگری برای ایجادتشکل های کارگری وبرای سازماندهی مبارزاتی هماهنگ ترو متشکل تر و برای سازماندهی مقاومت متشکل در برابر تعرضات طبقه سرمایه دار ادامه یافته است. به رغم تشدید اختناق و سرکوب و به رغم آن که طبقه حاکم از راه های مختلف و در اشکال گوناگونی، بی حقوقی کارگران را تشدید نموده است، اما کارگران از مبارزه برای کسب حق ایجاد تشکل های مستقل خود باز نایستاده اند.
کارگران ایران اگرچه از آزادی های سیاسی واز حق اجتماع آزادانه وتظاهرات و راه پیمائی محروم اند، اما هر ساله به استقبال اول ماه مه رفته اند وضمن گرامیداشت روزجهانی کارگر، همبستگی طبقاتی خود را با کارگران سراسر جهان در مبارزه علیه نظم سرمایه داری و برای نابودی ستم و استثمار، اعلام نموده اند.
سال گذشته، روزاول ماه مه، کارگران آگاه و پیشرو، با ابتکار عمل خود توانستند، مراسمی راکه قرار بود توسط خانه کارگر در ورزشگاه شیرودی برگزار شود، به یک تظاهرات و راهپیمائی با شکوه کارگری در تهران تبدیل نمایند. اول ماه مه سال گذشته،کارگران با انجام تظاهرات و راهپیمائی، همراه با حمل پرچم ها و پلاکاردهای مستقل، توانست ابتکار عمل را به دست گیرد، مطالبات وخواست های طبقاتی خود را از محیط های بسته و جمع های محدود بسی فراتر ببرد و درمقیاسی توده ای، این مطالبات را به سطح خیابان ها بکشاند.
تردیدی نیست که جمهوری اسلامی امسال نیزتلاش می کندازبرگزاری مراسم مستقل اول ماه مه توسط کارگران جلوگیری بعمل آورد.جمهوری اسلامی امسال تمام سعی خود را به کار خواهد برد که رویدادهای سال گذشته تکرار نگردد واوضاع از کنترل رژیم وعمال آن درخانه کارگر خارج نشود. با این همه باید گفت که به رغم تمام اقدامات بازدارنده و پیشگیرانه و به رغم تمام تمهیدات و ترفندهائی که ازهم اکنون رژیم وخانه کارگر آن در سر می پرورانند و یا محدودیت هائی که بعدا ایجاد نمایند، امسال نیز کارگران ایران در صفوفی به هم فشرده، مصمم تر و متشکل تر از گذشته، به استقبال اول ماه مه، روز جهانی کارگر خواهند شتافت. هیچ قدرتی، ولودیکتاتوری واختناق سیاسی بیمانندحاکم نیزقادرنخواهدبودنیروی ابتکاروخلاقیت طبقه کارگررادرچگونگی ونحوه برگزاری مراسم اول ماه مه زائل سازدومانع ازطرح مطالبات کارگری شود.
برگزاری مراسم مستقل و آزادانه روز اول ماه مه، حق مسلم طبقه کارگر است و طبقۀ کارگر ایران نیزباابتکارعمل خودو با پرچم مستقل وپلاکاردهای مستقل خود،به استقبال روزجهانی کارگرمی رود.دراول ماه مه،طبقه کارگرایران نه تنهابا شعارهائی پیرامون همبستگی بین المللی کارگران به میدان می آید، بلکه دراین روز،خواستهای خودرانیزباصدای بلنداعلام می کند.طبقه کارگرایران باحمل پلاکاردهای مستقل که دوخواست مهم ومحوری؛ خواست افزایش دستمزد به بالای خط فقر وحق ایجاد تشکل مستقل کارگری، بر آن ها نقش بسته اند، در روز اول ماه مه به عرصه نبرد و رویاروئی با سرمایه داران خواهد شتافت وعلیه تعرضات طبقه سرمایه دار و نظم موجود، دست به اعتراض خواهد زد
طبقه کارگر ایران نیزکه گردانی از ارتش بین المللی کارگران است، هدفی جدا از کارگران جهان یعنی مبارزه برای نابودی نظام سرمایه داری وایجاد نظمی نوین و سوسیالیستی ندارد.
طبقه کارگر ایران در حالی به استقبال اول ماه مه می رود که طبقه سرمایه دار و رژیم سیاسی پاسدار منافع این طبقه بر تعرضات خود علیه طبقه کارگر وسطح معیشت کارگران بیش از پیش افزوده اند وباگسترش اختناق سیاسی وتشدیداقدامات سرکوب گرانه علیه طبقه کارگر،بی حقوقی کارگران را تشدید نموده اند.
اکثریت قریب به اتفاق کارگران وخانوارهای کارگری، از لحاظ اقتصادی و معیشتی در شرایط بسیار وخیم و دشواری به سر می برند وقادر نیستند نیازهای ضروری وحتاخوردوخوراک یک زندگی متوسط ومعمولی را تامین کنند.
میزان حداقل دستمزدهای کارگری، امسال نیز مانند چند سال گذشته در زیر خط فقر تعیین شد. درحالی که خط فقر در سال ٨۶ رقمی حدود ۶٠٠ هزار تومان بوده است، حداقل دستمزد کارگران مشمول قانون کار، ماهانه ٢١٩۶٠٠ تومان برای سال ٨۷ تعیین شد.
روشن است که این مبلغ، حتا برای اجاره مسکن کارگری هم کفایت نمی کند، چه رسد به آن که پاسخگوی کلیه هزینه ها و نیازهای یک خانوار کارگری باشد. هنوز مرکب مصوبه شورای عالی کار مبنی بر افزایش حد اقل دستمزدها خشک نشده بود که افسارگسیختگی نرخ تورم ، مبالغ افزوده شده بر دستمزدهای کارگری را خنثاساخت. موج جدید گرانی که از اواخر سال گذشته آغاز گردید و همچنان ادامه دارد، افزایش دستمزدهای اسمی را به کلی خنثا ساخته وهمزمان، روند نزولی دستمزدهای واقعی وقدرت خرید کارگری را شدت بخشیده است.
بایددرنظرداشت که اکثریت کارگران ایران ازشمول قانون کارخارج می باشندوبنابراین افزایش میزان حداقل دستمزدنیزشامل حال آن هانمی شود.فقر و تنگدستی وگرسنگی در میان کارگران و خانوارهای کارگری، بیش از پیش تشدید شده وگسترش یافته است. کارگران نه فقط قادر به تامین نیازهای ضروری زندگی نمی باشند و روز به روز فقیرتر می شوند، بلکه تحمیل قراردادهای موقت و سفید امضا، هرگونه ضمانت شغلی و چشم انداز ادامه کاری را از آنها سلب نموده واکثریت بسیار بزرگی از کارگران، همواره در معرض اخراج و بیکاری قرار گرفته اند. تداوم و گسترش خصوصی سازی ها، بیکار سازی وسیع کارگران را در پی داشته است و انبوه عظیمی از کارگران، در اثر اجرای این سیاست، به صف میلیون ها بیکار که هیچ گونه ممر درآمدی ندارند، پیوسته اند. در یک کلام طبقه سرمایه دار و دولت حامی این طبقه، از همه سو طبقه کارگر را تحت فشار گذاشته و بر شدت کار واستثمار وحشیانه کارگران افزوده اند.
این تعرضات مهلک و فزاینده به سطح معیشت کارگری، برای تشدید استثمار طبقه کارگر، با تعرضات وحشیانه دیگری در عرصه سیاسی واجتماعی نیز همراه بوده است. طبقه سرمایه دار ودولت حامی این طبقه که از آگاهی وتشکل کارگران وحشت دارند، آشکارا بر اقدامات سرکوبگرانه خود علیه کارگران و جنبش کارگری افزوده اند. اخراج و بازداشت کارگران آگاه، تهدید و ضرب و شتم، شلاق و زندان واعمال یک رشته فشارهای ممتد روحی و روانی علیه فعالان کارگری و کارگران پیشرو،یورش به تشکل هاوجمع های کارگری به قصدقلع وقمع آنها، بیانگر بخشی از تعرضات سازمان یافته طبقه سرمایه دار علیه جنبش کارگری و برای جلوگیری از تشکل یابی طبقه کارگر می باشد.
اگرچه طبقه حاکم، کارگران ایران را از حق ایجاد تشکل های طبقاتی خود محروم ساخته است و تلاشش این است که با تشدید ارعاب و سرکوب، کارگران را از متشکل شدن باز دارد، اما کارگران ایران نیز، سال هاست که نه تنها به ضرورت، اهمیت ونقش تشکیلات ومبارزۀ متشکل برای دست یابی به مطالبات خود وبرای پیشبرد مبارزه طبقاتی وقوف یافته اند، بلکه عملا نیز در این مسیر گام نهاده و مدت هاست که درگیر ایجاد چنین تشکل هائی شده اند.این ، اززمره حقوق اولیه ودموکراتیک کارگران است که بطورآزادنه تشکل ایجادکنندوخودرادرآن متشکل سازند. در همین راستا، تلاش آگاهانۀ کارگران پیشرو و فعالان کارگری برای ایجادتشکل های کارگری وبرای سازماندهی مبارزاتی هماهنگ ترو متشکل تر و برای سازماندهی مقاومت متشکل در برابر تعرضات طبقه سرمایه دار ادامه یافته است. به رغم تشدید اختناق و سرکوب و به رغم آن که طبقه حاکم از راه های مختلف و در اشکال گوناگونی، بی حقوقی کارگران را تشدید نموده است، اما کارگران از مبارزه برای کسب حق ایجاد تشکل های مستقل خود باز نایستاده اند.
کارگران ایران اگرچه از آزادی های سیاسی واز حق اجتماع آزادانه وتظاهرات و راه پیمائی محروم اند، اما هر ساله به استقبال اول ماه مه رفته اند وضمن گرامیداشت روزجهانی کارگر، همبستگی طبقاتی خود را با کارگران سراسر جهان در مبارزه علیه نظم سرمایه داری و برای نابودی ستم و استثمار، اعلام نموده اند.
سال گذشته، روزاول ماه مه، کارگران آگاه و پیشرو، با ابتکار عمل خود توانستند، مراسمی راکه قرار بود توسط خانه کارگر در ورزشگاه شیرودی برگزار شود، به یک تظاهرات و راهپیمائی با شکوه کارگری در تهران تبدیل نمایند. اول ماه مه سال گذشته،کارگران با انجام تظاهرات و راهپیمائی، همراه با حمل پرچم ها و پلاکاردهای مستقل، توانست ابتکار عمل را به دست گیرد، مطالبات وخواست های طبقاتی خود را از محیط های بسته و جمع های محدود بسی فراتر ببرد و درمقیاسی توده ای، این مطالبات را به سطح خیابان ها بکشاند.
تردیدی نیست که جمهوری اسلامی امسال نیزتلاش می کندازبرگزاری مراسم مستقل اول ماه مه توسط کارگران جلوگیری بعمل آورد.جمهوری اسلامی امسال تمام سعی خود را به کار خواهد برد که رویدادهای سال گذشته تکرار نگردد واوضاع از کنترل رژیم وعمال آن درخانه کارگر خارج نشود. با این همه باید گفت که به رغم تمام اقدامات بازدارنده و پیشگیرانه و به رغم تمام تمهیدات و ترفندهائی که ازهم اکنون رژیم وخانه کارگر آن در سر می پرورانند و یا محدودیت هائی که بعدا ایجاد نمایند، امسال نیز کارگران ایران در صفوفی به هم فشرده، مصمم تر و متشکل تر از گذشته، به استقبال اول ماه مه، روز جهانی کارگر خواهند شتافت. هیچ قدرتی، ولودیکتاتوری واختناق سیاسی بیمانندحاکم نیزقادرنخواهدبودنیروی ابتکاروخلاقیت طبقه کارگررادرچگونگی ونحوه برگزاری مراسم اول ماه مه زائل سازدومانع ازطرح مطالبات کارگری شود.
برگزاری مراسم مستقل و آزادانه روز اول ماه مه، حق مسلم طبقه کارگر است و طبقۀ کارگر ایران نیزباابتکارعمل خودو با پرچم مستقل وپلاکاردهای مستقل خود،به استقبال روزجهانی کارگرمی رود.دراول ماه مه،طبقه کارگرایران نه تنهابا شعارهائی پیرامون همبستگی بین المللی کارگران به میدان می آید، بلکه دراین روز،خواستهای خودرانیزباصدای بلنداعلام می کند.طبقه کارگرایران باحمل پلاکاردهای مستقل که دوخواست مهم ومحوری؛ خواست افزایش دستمزد به بالای خط فقر وحق ایجاد تشکل مستقل کارگری، بر آن ها نقش بسته اند، در روز اول ماه مه به عرصه نبرد و رویاروئی با سرمایه داران خواهد شتافت وعلیه تعرضات طبقه سرمایه دار و نظم موجود، دست به اعتراض خواهد زد
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen